Julijana Marinkovik
Riječi nekad su krive
želim da utihnu
A meni se noćas
divlje pleše
Postoji li veća patetika kad ne znaš
gdje je spas?
Džaba su sve riječi
glupi su mi svi putevi
izgovoriću samo dvije-tri
tek da ne izgubim
ljudsko lice
Želim da umremo zajedno
sa svim jebenim daljinama
Onda ću završiti pjesmu
Smrt je nešto nalik na poeziju
od nje umiru sve tišine
.
Пишувајќи поезија
.
Зборовите некогаш
се погрешни
сакам да стивнат,
а мене диво
ми се танцува ноќва
Има ли поголема патетика
кога не знаеш
кај е спасот?
Џабе се сите зборови,
глупави ми се сите патишта
Ќе изговорам само два-три
колку да не го изгубам
човечкото лице
Сакам да умреме заедно
сосе сите
ебани далечини
Потоа ќе ја довршам песната,
смртта е слична на поезијата,
од неа умираат
сите тишини.