Jadranka Ivanović-Bolog
Zagledah se u noć
iz pseće perspektive,
u titrave zvijezde i tamno nebo,
u mokru šumu, u mirisno tlo.
Na trenutak potpunom samoćom uplašena,
ali tog trenutka tako slobodna,
na trenutak sebi skroz nepoznata,
taj trenutak bez moći govora –
– ja zalajah na vjetar,
zarežah na sjene,
zacvilih na trn…
Tako dodirnuh majku Zemlju
na skroz drugi način
po prvi put ….