Igor Divković
Kad hoda
lakonoga je,
dugonoga je,
kao sjena,
kao san.
Kad sjedi
u nebo gledi,
nebo osluškuje,
tu sjenu,
taj san.
Kad leži,
krevet joj je
prekratak, preuzak,
pretijesan za njenu sjenu,
njen san.
Subscribe
0 Comments