Julijana Marinkovik
Ja znam tko si,
sjećаš sе,
jednom si mi rekao
da zivis u atomskoj tisini,
zatim zamislila sam
da gledam
moja krvna zrnca
u tvojoj krvi
I vraćam situaciju natrag,
potrebno je da se poželi nešto
i fluid ce nas spojiti
i detektirati mjesto tijela
samo treba biti koncentrisan
i na oprezu
da ne upadneš u zamku,
onda uzmi me nježno
u zagrljaj
dok sam umorna,
a uložila sam mnogo truda
u potrazi za odgovorom
bilo kakav, nije bilo bitno
željela sam samo čuda,
a to je privilegija
jednostavnih ljudi
.
ИДЕНТИТЕТ
.
Јас знам кој си,
се сеќаваш,
еднаш ми кажа
дека живееш
во атомска тишина
Потоа замислив
дека ги гледам
моите клетки
во твојата крв
Ја враќам ситуацијата назад,
потребно е да се посака нешто
и флуидот ќе не спои
па ќе го детектира
местото на телотo,
само треба да си на штрек
и концентриран
за да не влеташ во замка
Потоа земи ме нежно
во прегратка
додека сум изморена,
а и вложив многу труд
во потрага по одговор,
било каков,не беше важно,
сакав само чуда,
а тоа е привилегија
на едноставните луѓе.
.
“Nešto iznad riječi”