Mirko Popović
Rano je ustajala
bez vjere da može ikada
umuknuti nepreboljenō
Zarastajući s vrtom
razgovarala je s pticama
iz čijih pjesama dopirala je
recitacija mrtvih pjesnika
opskrbljujući misao
da se nikada ne može
zauvijek otputovati
Rano je ustajala
i onda kad su počele
umirati gitare, kad je
znala da je više nitko
ne čeka u vinogradu
onda kad je presušilo ljeto
i šutljiva rijeka
posve zanijemila
i onda kad vatre su se
gasile oko srca pa je ruke
i kose rasplitala
išteći toplinu
pod opustjelim
poljem nebeskim