Julijan Marinkovik
Ona priziva nebesa,
prekriva s ushitom
šapat
božje rose
I skoro sve je
spokojna noć
gdje skriven je
i tužni starac
Kažeš u sebi:
Neka bjesne vjetrovi
Nebo će zaliječiti
nevidljive zime
Kad se budu
oglasila zvona
Kad te dodirne
ljubav.
ЖЕНАТА И БЕСКРАJОТ
Таа ги повикува небесите,
го завиткува со восхит
шепотот
на божјата роса
И скоро сé e
спокоjна ноќ
кај што се сокрил
и тажниот старец
Си велиш:
Нека беснеат ветровите
Небото ќе ги излечи
невидливите зими,
kога ќе се
разбудат камбаните,
kога ќе те допре
љубовта.
18.07.2012