Julijana Marinkovik
Sjećam se
jednom si mi rekao
da ćeš spojiti
sve izvore
da ispune pukotine
nespokojnih duša
Jučer sam crtala
tvoje nebo,
dodirivala miris
dalekog treptaja
Bojala sam tišinu
da te ugrijem
riječju porođenom
Da li je grijeh
ako ubijedim san
da se zagleda
u tvoju sjenku
Mogla sam plakati
u tvojoj duši,
zaspati u tri
nepoznata svijeta
i da te opet
pronađem
u sveobuhvatnoj
boli tvog stiha.
”Na nebu kopno”
СЕНКАТА НА СОНОТ
Се сеќавам
еднаш ми рече
дека ке ги споиш
сите извори
да ги пополнат
пукнатините
на неспокојните души
Вчера го цртав
Твоето небо
го допирав мирисот
на далечниот трепет
Ја боев тишината
за да те стоплам
од породениот збор
Грев ли е ако
го убедам сонот
да се загледа
во твојата сенка
Можев да плачам
во твојата душа
да заспивам
во три непознати света
и да те најдам
во сеопфатната болка
на твојот стих.
SENCA SNA
Spomnim se
enkrat si mi rekel
da boš združil
vse izvire
da se napolnijo razpoke
nespokojnih duš
Včeraj sem risala
tvoje nebo,
se dotikala vonja
dalnjega trepeta
Barvala sem tišino
da te pogrejem
z rojeno besedo
Ali je greh
če prepričam sen
da se odrazi
v tvoji senci
Lahko bi jokala
v tvoji duši,
zaspala v treh
neznanih svetovih
in te spet
našla
v vseobsežni
bolečini tvojega stiha.
na slovenski preveo: Jože Brenčič