tekst i foto: Marija Ajša Peuc
Velika Gorica/ Kad dođe petak, i dan danas, svaki se put osjetim nekako drugačije nego druge dane.
Od djetinjstva je petak za mene značio posebna događanja vezana za sajam u Velikoj Gorici, ali nekada puno više nego danas. Naime, sve se mijenja pa i ti sajmovi i sajmeni dani, “placevi” na koje smo odlazili uvijek puni nade, i prodavači i kupci.
Pred puno godina se Velika Gorica mogla pohvaliti održavanjem velikih stočnih sajmova. Na njima se moglo vidjeti razne krupne ili sitne stoke, peradi, te kao pratnja niz proizvoda za držanje, hranjenje ili čišćenje stoke.
Da znamo o čemu se radi: na sajmu su prodavali svoje ručno izrađene proizvode: užari, remenari, četkari, kovači i brojni drugi zanatlije.
Za okrepu okupljenim seljacima i kupcima iz grada, koji bi nekada mrštili nosevima zbog neugodnih mirisa na sajmu, bili su brojni improvizirani šatori i štandovi kobasičara, gostioničara, mesara s kotlovinom – turopoljskim specijalitetom.
Meni su iz djetnjstva ostale u sjećanju neobične delicije kao npr: pečeni kestenovi nanizani na konopcu, te proizvodi medičara čisla ili medenjaci, te jabuke u omotu od rastaljenog šećera, a kad ni tog ne bi bilo, kupili bi mi obično pecivo i to me također veselilo.
Danas su sajmeni dani potpuno drugačiji po sastavu robe koja se tu nudi i kupuje, nažalost daleko je od onih autohtonih turopoljskih proizvoda.
Nisam sigurna niti da su srdelice iz Jadrana plivale taj dan u vrućem ulju na gastro-ponudi puku iz Velike Gorice i okolice…