Igor Petrić
nigdje nikog, nikog nema
tebe, mene, nikoga
svjetla gore
iako je dan,
dan u noć se pretvara
kuće prazne,
prazna polja,
samo je starost ostala
tužno lice,
čovjek plače,
djeca su mu otišla
što na kraju
kad te nema,
što na kraju beskraja
vrijeme curi,
blijeda slika,
odlaziš, odlazim i ja
nigdje nikog, nikog nema
tebe, mene, nikoga