ANTE BOŽURKO GHELLO/iz knjige Bože daj da se rodim kao san/
A tamo dalje razlijevaju se kiše
po kamenu i zemlji
po ustalasanoj šumi starih borova
ispiru vapno iz razrušenih zidova
kakvi su gradovi to bili
da l` su se čule pjesme
i šapat sakrivenih
a ovdje vjetar obljubi moje lice
i reče
ima jedno polje
po kome samo ja travu talasam
odnesi moju tugu
na tajne izvore radosti
jer evo vidim plitke vode rijeke
i tople bljeske sunca
na sitnim valovima
što neprestano spiraju
okrugle bjelutke
i mnoge ljude u borbi što padoše
iz njihovih grudi mačevi još vire
i čujem svirku
jednako pomamnu
jednako strašnu
a već odavno
njihovih kostiju tu nema
tek poneki val
krhotine oštrice odnese
u nepregledno jezero
mojih snova